Opowieść zawieszona pomiędzy dramatem i groteską, absurdalnym humorem i traktatem filozoficznym, w przemyślanej artystycznie formie, z czarno-białymi zdjęciami i niezapomnianą muzyką. Maria nie żyje, ale żyje. Popełniła samobójstwo, ale przez kilka dni pozostaje w swoim żywym ciele. Nie wiadomo, jak się zabiła, szuka przyczyn własnej śmierci. Nie pamięta ich. Obserwuje, jak wygląda świat bez niej, zagląda do matki, odwiedza swoje mieszkanie. Dzwoni do chłopaka. Sprawdza jak na jej nieobecność reagują sąsiedzi, nieznajomi, cudotwórcy. Błąka się, szuka, niczym dusza nagle od swojego ciała oderwana i podążająca w nieznanym kierunku. Co teraz?

Maria nie żyje, ale żyje. Popełniła samobójstwo, ale przez kilka dni pozostaje w swoim żywym ciele. Nie wiadomo, jak się zabiła. Szuka przyczyn własnej śmierci. Obserwuje, jak wygląda świat bez niej. Trwają przygotowania do pogrzebu, sekcja zwłok i dezynfekcja w mieszkaniu. Maria zostaje zaproszona na przyjęcie dla zmarłych. Wdaje się w awanturę u wróżbity, który przepowiada przyszłość, tylko jeśli ktoś ją ma. Rodzina ma pretensje, że Maria żyje, skoro umarła. Uważają: źle żyła i źle umarła.