Mam wrażenie, że prawdziwą zmorą polskiego kina ostatnich lat są tragicznie napisane scenariusze. Tak samo jest i w tym przypadku. Związek przyczynowo-skutkowy praktycznie żaden, szczątkowy. Dialogi... od czapy rzucane zdania nie wiadomo o czym i po co. Nikt tak nie rozmawia, ale chyba ma być „głęboko” i mrocznie. Poza tym, jak często w polskich thrillerach, ogromna ilość scen ciszy, albo ujęć w których bohater stoi, siedzi albo na kogoś patrzy. Ot tak. Coś strasznego. Nie wiem na ile w ten sposób jest to rozpisane w scenariuszu, a na ile rezyser takie sceny dodaje/rozciąga, ale ogólnie rzecz biorąc to kolejny film o mordercy który niedawno widziałem (wcześniej ogladalem „Amok”), na którym zgrzytałem zębami dlaczego filmy mające ciekawe tematy będące właściwie samograjami są tak źle pisane i realizowane. Ma sa kra