Wygląda na to, że pomysł na ten film dojrzewał w Koszałce już od dawna. Podobną tematykę polski reżyser i operator eksplorował bowiem już przy okazji dokumentu "Zabójca z lubieżności", kiedy to próbował zrozumieć, skąd bierze się hobbystyczne zainteresowanie człowieka zbrodnią. "W każdym z nas jest ciemna strona, tylko zatuszowana. Seryjni mordercy bardzo nas intrygują – i mężczyzn, i kobiety. Istnieje w nas perwersyjna fascynacja czymś, co jest złe, przekroczeniem pewnych granic" – mówił w wywiadzie reżyser. Próba uchwycenia tej wstydliwej dla nas fascynacji tworzy tutaj coś w rodzaju uniwersalnej przypowieści o czymś, co zakazane, o naturze zła.

"Czerwony pająk" nie jest więc ani klasycznym thrillerem, ani tym bardziej filmem biograficznym. Fikcyjna fabuła filmu to tylko pretekst do zadania pytania, dlaczego ktoś chce zabić? Dlaczego potrzebuje aż tak drastycznego przeżycia? Wydaje się jednak, że reżysera nie interesuje jedna konkretna odpowiedź. Koszałka wyznaje zasadę, że wyłożenie gotowych rozwiązań jest najgorszym, co można widzowi zrobić. Użycie zbyt dosłownego języka uczyniłoby film nie tylko banalnym i przewidywalnym, ale może nawet pretensjonalnym. Koszałka konstruuje więc swój obraz w taki sposób, aby wszystko to, co najważniejsze, znajdowało się gdzieś pod jego powierzchnią. Widz sam musi zdecydować, czy chce tam zajrzeć i dojść do sedna sprawy.

Zapraszam do przeczytania całej recenzji: shar.es/1cwSVc

Warto też śledzić na bieżąco: fb.com/filmbuk